Aangezien je mijn column-rubriek even leuk vindt als ikzelf, lees je deze ook weer met veel plezier. Net zoals ik ervan geniet om mijn hart te luchten. Een brief aan mijn lezers. Geestig toch?
Waarover ga ik nu es "neuten"? Wel, gewoon over iets dat me dagelijks bezig houdt. Elke dag hoor je muziek en als je een even grote freak bent als ik van social media, dan zie je ongetwijfeld ook wel een quote. Of die nu toepasselijk is op jou of niet, je vindt altijd een manier om het op jouw leven toe te passen. En is het niet zo, dan vind je ze niet goed. Omdat je jezelf er niet in vindt. En het klinkt misschien gek of net niet. Misschien denk je 'hé, dat is herkenbaar', (want weet je, ik ben ook maar een gewoon meisje), maar ik denk vaak 'potverdikke, dat was nu es dé quote die ik nodig had!' Die past bij mijn gevoelens van het moment, van de dag. De een zal die quote mooi vinden, de ander niet. En dat is bij muziek ook zo. Je moet zelfs niet altijd naar de songteksten luisteren, gewoon het deuntje doet je misschien al iets. Eerlijk gezegd hou ik er wel van. Aangezien ik een Tweelingen ben van sterrenbeeld is er ook een andere zijde. Ik hou er soms ook helemaal niet van. Dan peins ik: Godver, waarom lees ik dat nu? Of waarom nu net dat liedje? Dat maakt me triest of weemoedig... net nu ik me vrolijk voelde. Onlangs in een chatgesprek met vriendinnen (de bloggersgofitters) hadden we het er ook over. Welke vrouwen zijn wij eigenlijk? Als we ons dat 'mottig' of 'ellendig' voelen, dan zoeken we de 'miserie' op. Dan bekijken we bleitfilms, luisteren we naar de wreedste balades (en dus eigenlijk de mooiste), en zoeken we quotes op die passen bij ons gemoed. Die gekke wijven toch.
Dan denk ik weer heel gelovig... dat het op mijn pad komt met een reden. Ik lijk soms wel paranoia, denk ik. ja, juist... een denker! Ik doe het echt mezelf aan. Dan hoop ik nu heel diep van binnen dat ik niet de enige vrouw ben die zo denkt... Echt, soms, waarschijnlijk wel 80% van situaties steek ik in mijn kop dat ik niet eens hoefde te doen. Dan zie ik spoken die er niet zijn. Ahja, want spoken bestaan niet. En toch. Het komt op mijn pad met een reden. Niets gebeurt zomaar. Het leert me ook iets. Dan doe ik juist net wat ik nog moest doen, omdat de muziek of de quote zegt 'never give up'. Of dan doe ik juist iets niet omdat het zegt dat ik tevreden met zijn met wat ik heb. En dat doe ik. Ik ben tevreden met mijn mooiste gegeven: mijn gezin. Met mijn job, mijn familie en vrienden. Jah... en ik zou 'mevrouwtje- nooit-genoeg' (voor alle duidelijkheid: ik heb mezelf die term toegekend!) niet zijn, als er iets tekort was, iets meer willen in het leven, altijd zeggen dat het nog beter kan. Dat is niet slecht hoor ik je denken. Juist! Je moet je dromen nagaan. On high heels ;-)
Bij deze sluit ik mijn nog maar weer veel te openhartige column met een positieve noot en ga mijn dromen naleven en streven naar een gelukkig leven met de mensen die mij gelukkig maken. En wie daar deel van wil uitmaken, make me happy too :-)
sweet dreams
J.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten