Keuzes maken?

Ongetwijfeld zag je al in kranten of sociale media het artikel verschijnen van Ilse Ceulemans. Ik herkende mezelf volledig in het artikel. Wat niet wil zeggen dat ik met alles wat ze zegt akkoord ga. Toch vond ik het de moeite waard om het te delen op mijn facebookprofiel. Over de middag las ik dan een artikel van Famke Robberechts, hoofdredacteur van Goed Gevoel. Blijkbaar had zij geen goed gevoel bij het eerste artikel waarop zij wou repliceren. De discussie is gestart! Facebook staat er vol van...




Bon, ik ben geen journalist, ik heb geen fantastische schrijfstijl. Ik ben 'blogger', ik ben moeder, ik ben visagiste en ik ben secretaresse, ik ben een vriendin en een vrouw en niet te vergeten ook nog een partner. Ik ben veel en ik wil me vooral goed voelen. Ik wil niet pretentieus zijn en de hele tijd in de 'ik'-vorm schrijven of me beter voelen dan beide journalisten. Dat ben ik zeker niet, maar ik wil nu gewoon es van me afschrijven (dat helpt!) wat ik eigenlijk écht voel. En dat uit zich in beide artikels. Beide hebben gelijk.




Je hoeft niet te kiezen tussen gezin of carrière. Dat bedoelde Ilse Ceulemans ook niet, vermoed ik. Toch niet zwart-wit. Je kan best een goeie mama zijn én een carrière op poten zetten. En toch moet je ergens een beetje kiezen. Of dat nu gevoelsmatig is, of omwille van het financiële aspect. Laat het mij met voorbeelden en vergelijkingen duidelijk maken wat mijn mening is. En dit is persoonlijk.
Er hoeft hier niet over gediscussieerd worden, want dan ben je wel een eindje zoet. Ieder zijn mening. Ieder zijn gevoel over mama-zijnde (of papa!), ieder zijn idee of wat is je carrière nu eigenlijk?




Laat me beginnen met 8 jaar terug te keren in de tijd. (26 jaar) Ik hou het zo kort mogelijk :-)
Toen kozen mijn man en ik ervoor om kinderen te krijgen. Ik was niet bezig met een grote carrière opbouwen, ik wou best mama zijn en was tevreden met mijn job. Ik vond alles best ok. Mijn moederinstinct werkte en ik kreeg anderhalf jaar later al een tweede kindje. Mijn leven bestond uit het verzorgen van mijn kleine kinderen en had een parttime job.
'Ze zijn maar 1 keer zo klein', dacht ik en koos dus om vooral mama te zijn en minder te werken. Ging dat financieel? Ja. Wou ik meer verdienen? Ja. Wie niet. Maar het is het een of het ander. De centen komen niet vanzelf en je moet ervoor werken. Goed. Mijn man werkt veel en ik was de mama. Ik kreeg het niet over mijn hart om mijn kinderen voor hun eerste halve jaartje uit hun leven uit handen te geven. Ook al had ik 100% vertrouwen in mijn dagmoeder. De school begon. Ik was daar klaar voor. Ik stond niet te huilen aan de poort. Integendeel, ik liet mijn kinderen een beetje los en genoot ervan dat ze groeiden. En ik zag ze nog even graag als tevoren. Misschien zelfs nog meer.


Toen begon er wat te knagen... Is dit het? Moet ik mijn hele leven mama zijn en het huishouden doen? Veel thuis zijn begon tegen te steken, de kids gingen naar school en ik zocht iets creatief. Nog steeds zie ik mijn kinderen het liefst van alles wat ik heb, ik wou nog altijd een goeie mama zijn. En toch liep ik verloren... Vriendinnen trokken aan mijn oren, dat ik iets moest doen. (waarvoor dank aan Eveline S.) Ik schreef me in voor een cursus make-up. Ik wou daar wel meer mee doen. Bleek dat ik er ook wel best een beetje talent voor heb (pretentieus? nee. Zelfzeker? nee. Mag ik het es zeggen? Ja.) Ik deed het graag, heb fantastische mensen voor het leven leren kennen en ik begon een jaar later zelfstandig in bijberoep. Dat had je me 8 jaar geleden nooit maar dan ook nooit moeten zeggen dat ik dat zou doen.
Toen zei Sofie 'JemJem, je moet bloggen'. Pff, maar mijn kind toch. Wanneer ga ik dat doen, dacht ik? Twee jobs, twee kinderen, een huishouden,... en dan nog bloggen? Ik heb ook veel slaap nodig en een dag bestaat nog steeds uit 24u. Bon, ik begon te bloggen, 3 jaar geleden. Ik vond het leuk. Nog steeds, maar ik heb er minder tijd voor omdat ik koos er meer te zijn voor de kinderen. Na een tijdje dubbel werken, vaak weg te zijn voor avondjes met Radio Modern (werk), sporten (ik heb ook nog es 4 jaar intensief gesport erbij, ,... Ik kreeg het gevoel dat het teveel was. En dat was het ook. Ik stevende af op een burn-out. Dat geloof ik nog steeds. Ik heb avondjes in mijn zetel gezeten al huilend. Omdat het niet gaat. Omdat het teveel is. Omdat mensen (en vooral mezelf) teveel van me verwachten.... je moet het allemaal doen, allemaal kunnen én dan nog es perfect afhandelen.




Ik kan niet én een goeie mama zijn én een goeie secretaresse én een goeie visagiste én je huishouden spik en span én bloggen én sporten 3x per week én je vriendschappen onderhouden én me-time hebben of es tijd maken voor jij en je partner alleen.


DUS!
Keuzes maken: ik blog minder, ik sport minder. Vind ik dat jammer? Ja! Heel erg!


Heb ik meer tijd gemaakt voor mijn kinderen ondertussen? Ja! Vind ik dat jammer? Nee!
Ik wil er zijn voor mijn kinderen, want ze hebben mij nu nodig. Vooral nu. Als ze uitgefladderd zijn, kan ik misschien weer meer tijd maken voor een nieuwe blog, meer werken, ander werk misschien, kan ik ook sporten, kan ik ook reizen. Ik heb nu ook een poetsvrouw, dat helpt. Ik doe zelf de was en de strijk (mijn schoonmoeder helpt wel al eens) en doe ook huishoudelijk werk en ik kook vers.
Mijn man draait ook overuren, en ziet de kinderen veel minder dan ik. Hij vindt dat ook jammer en vertrouwt mij 100% op mijn moeder-zijnde. We vullen elkaar aan op alle vlak.




Kortom: ik ben heel blij dat ik een jonge mama ben, want zou er nu op mijn 34e niet meer willen aan beginnen. Gezien mijn situatie hé. Stel dat ik mijn partner niet leerde kennen op mijn 19e dan was mijn leven misschien helemaal anders geweest. Ik spreek nu zoals mijn leven nu is verlopen en hoe het nu is. Ik ben ook heel blij dat ik een tweede job bij heb. Dat ik alle rand-events erbij doe. Ik ben blij dat ik een vaste job heb met de luxe van veel 'thuis' te zijn. Een keuze die ik maak. Misschien niet mijn droomjob (sorry collegaatjes), maar ik ben wel zeker van mijn loon, ik heb plezier en het is een leuke combinatie met mijn creatieve job. Zo voelt het goed aan. En ik kan de mama zijn die ik wil, ik kan mijn bij-job plannen zoals ik het wil. Maar daar heeft het bloggen en sporten even geen plaats meer in. Ja, ik kan het wel, maar dan zie ik mijn man niet meer 's avonds. Dat is iets wat ik wil vermijden. Hij is vaak weg voor het werk in het buitenland, dan moet ik het wel redden in mijn eentje. Daar betaal ik niet nog es een babysit voor om te gaan sporten in die dure fitness... Het financieel aspect, daar spreek ik nu nog niet eens over, want ook wij willen genieten van een cinema, es lekker uit gaan eten, een city-trip, leuke kledij voor ons en de kinderen.




Ik race mee zoals heel velen onder ons, ik rush en ik vlieg. En dan denk ik aan Nikki, mijn overleden vriendin. Ik wil geen kanker omdat ik rush en vlieg en mij opjaag. Ik jaag mijn kinderen ook op, ik draai hen mee in de mallemolen van wat moet in deze maatschappij. Ik ben geen wereldverbeteraar, maar ik wil wel es stop zeggen. En NEE zeggen. En dat doe ik nu meer en meer. Nu me nog minder schuldig voelen daarover, want ik laat leuke avondjes liggen. Ik doe enkel nog wat ik heel graag doe, waar ik tijd voor wil en kan maken, ik wil zelf kunnen kiezen en ik wil ook alles goed doen. Dan liever iets minder doen en de rest goed.


En nu ga ik nog even een half uurtje lezen in een boek. Rustmomentje tijdens een dag werken. En morgen staat de dag weer volboekt!



with style

xoxo

Follow me on Twitter, Facebook, Instagram and Bloglovin. Thank you!