In juni verloor ik mijn grootmoeder, zij was de oudste van de 4. Tegelijkertijd ging ook mijn grootvader, maar dan aan mijn mama's zijde, ook achteruit. Hij was de jongste van de vier, 85 jaar en al van zijn 58e hartpatiënt. Later werd hij ook nierpatiënt en diabeet. Als kind was hij eigenlijk wel mijn buddy, de liefste van de 4. Dat is misschien niet mooi tegenover de anderen, maar feiten zijn feiten. Hij zong altijd voor mij 'wij zijn 2 vrienden, jij en ik'. Dat is mijn mooiste herinnering aan hem.
Ik ben blij dat ik hem nog gezien heb 3 dagen voor hij stierf, dat hij een oogje probeerde open te krijgen toen hij mijn stem hoorde bij het afscheid nemen. Man man, wat doet dat pijn. 2 mensen afgeven op geen 2 maanden tijd...
Nu werd mij ook de vraag gesteld of ik iets wil schrijven... Ja, voor hem doe ik dat graag.
Laat het een kleine oproep zijn, en laat het nu alsjeblief even de laatste zijn... Op anderhalf jaar tijd 3 keer de tekst neerpennen voor een bidprentje... Laat ons zeggen dat dat veel impact met zich meebrengt. Uiteindelijk doe ik het wel met 'plezier' en als verwerking.
Bij deze mijn eerste gevoelens...
Slaap zacht
Als je hoofd is verdwenen
In een land van dromen
Neem ze mee
Stilletjes de nacht in
Ga nu nog niet
Ga niet slapen
Jouw trein is voorbij gereden
die haalt net het eindstation
Sluit maar je ogen
Rust zacht
Ik ga je missen....
wij zijn 2 vrienden, jij en ik
dit blijft leven in mijn hart
met liefde
x
Heel veel sterkte ! x
BeantwoordenVerwijderenHey Jemke,
BeantwoordenVerwijderenWij wisten dit niet echt... maar niettemin wensen we je uit de grond van ons hart veel sterkte en goede herinneringen aan die mensen die in jouw leven zo belangrijk waren en zijn.
x
slash